In alle vroegte gaan we vandaag weer op pad. We mogen om veiligheidsredenen maar tot half drie werken, en dus beginnen we vroeg. Het is pas half 7 als we al onderweg zijn naar een Makani: een centrum voor kinderen.
De afgelopen jaren zijn er heel wat van deze centra geopend in heel Jordanië. Een Makani is een veilige plek voor kinderen waar ze kind kunnen zijn en beschermd worden. Door de oorlog in buurland Syrië zijn er veel Syrische kinderen in Jordanië. Veel kinderen kampen met een oorlogstrauma, maar ook andere gevaren liggen op de loer. Kinderen krijgen veel te maken met kinderarbeid, kindhuwelijken, uitbuiting en slechte gezondheidszorg. In deze centra proberen de hulpverleners de kinderen bij te staan en te helpen.
Vandaag is het meisjesdag en wordt het centrum overspoeld met giechelende kleine meisjes. De hulpverlener vertelt mij over een meisje dat hier zeven maanden geleden voor het eerst kwam. Ze sprak niet, en deinsde terug als er een volwassene op haar afkwam. 's Nachts plaste ze weer in bed. Nu is het meisje veranderd in een vrolijke jongedame die heen en weer huppelt en lacht naar de camera. Door middel van theater, dans en knutselen proberen de hulpverleners deze kinderen hun emoties te laten uiten.
Voor de behandeling van de ernstige trauma's is er één-op-één-hulp van een psycholoog. De meisje krijgen les in weerbaarheid, zelfvertrouwen en krijgen voorlichting over hun rechten. UNICEF heeft in korte tijd samen met haar partners heel wat van deze centra uit de grond gestampt, de medewerkers opgeleid en ervoor gezorgd dat er zoveel mogelijk kinderen zo'n plek in de buurt hebben. Samen met de meisjes kleur ik en het lijkt bijna een gezellige knutselmiddag in het buurthuis. Maar onder deze fragiele laagjes kind zit een hoop verdriet en angst. Hun puurheid is van hen afgepakt. Gelukkig zijn er dit soort plekjes waar ze naartoe kunnen en ze niet voortdurend op hun hoede hoeven te zijn.
Ik krijg al die mooie tekeningen mee naar huis en ik beloof de meisjes dat ik ze een mooi plekje geef op de koelkast, zoals ik dat altijd met de tekeningen van mijn eigen kinderen doe.
Nu hangen ze hier. Kleine kunstwerkjes van hoop en een explosie van kleur.
Lees Renate's andere blogs
