Nieuwe golf van geweld in Noordwest-Syrië: minstens vijf kinderen en twee hulpverleners omgekomen

‘Tot aan maart van dit jaar was het noordwesten van Syrië een van de meest gevaarlijke plekken voor kinderen om te wonen. In de periode van januari tot maart kwamen 273 kinderen om, en 236 raakten gewond door het extreme geweld in de regio. Sinds het begin van de oorlog kwamen nog nooit zoveel kinderen in zo’n korte periode om,’ vertelt Ted Chaiban, regionaal UNICEF-directeur Midden-Oosten en Noord-Afrika.

In het noordwesten van Syrië wonen minstens 1,2 miljoen kwetsbare kinderen, vele van hen zijn al meerdere keren gevlucht voor geweld in andere delen van het land. Na een oproep tot een wereldwijd staakt-het-vuren van VN-secretaris-generaal Antonio Guterres leek de rust tijdelijk weergekeerd. En nu laait het geweld weer op.

UNICEF roept alle partijen in het conflict op om zich te houden aan het staakt-het-vuren, en een verdere escalatie kosten wat kost te voorkomen.

Tien jaar oorlog, en toen kwam corona

Bijna tien jaar geleden begon een van de meest afschuwelijke oorlogen uit de recente geschiedenis. In de ergste periodes stierf er elke tien uur een kind in Syrië, en nu lijden miljoenen kinderen onder de gevolgen van een conflict dat het hele land plat heeft gelegd. De coronacrisis doet daar nu nog eens een schepje bovenop. Door de combinatie van tien jaar conflict, coronamaatregelen, lockdowns en een rampzalige economische crisis leeft 85 procent van de mensen nu onder de armoedegrens, waarvan 69 procent in extreme armoede. De prijs van levensmiddelen steeg tussen 2019 en 2020 met 240 procent.

Nu de winter eraan komt, maken veel ouders zich naast het oplaaiende geweld ook zorgen over de gezondheid van hun kinderen. Er is amper geld voor een gezonde maaltijd, fatsoenlijke winterkleding of medische zorg. In het land is 50 procent van de gezondheidsfaciliteiten niet of nauwelijks in gebruik.

Yasmine Saker, communications officer van UNICEF Syrië:

‘Ik werk al sinds 2015 voor UNICEF, en zie jaar in jaar uit kinderen die hun families zijn verloren, hun thuis en hun school, als ze überhaupt ooit al naar school zijn geweest. Ik zie kinderen die werken om hun families te ondersteunen; dagen lang, zonder gezonde maaltijd om hun groeiende lichamen te ondersteunen. 

Maar ik zie ook ontzettend veel veerkracht. Kinderen die een arm of een been zijn verloren en nog steeds kunnen lachen, nog steeds hoop hebben. Zolang we de hoop bij deze kinderen in leven kunnen houden, geven we niet op.’