De explosie in Beiroet laat diepe sporen na. Mensen die het al moeilijk hadden in de armere buurten van de stad zijn nog kwetsbaarder geworden nu ze hun huis verloren hebben. De ramp komt nog eens bovenop de economische crisis en de coronapandemie.
“Ik dacht dat het onweerde. Alles viel over ons heen. Ik was heel bang”, vertelt Ahmad (9).
© World Vision
Huwaida, een Libanese vrouw die getrouwd is met een Syriër, woont in Nabaa, een buitenwijk van Beiroet. Ze was op het moment van de explosie thuis met haar kinderen.
“Mijn zoon en ik zaten in de woonkamer. Mijn zoon zat bij het raam. Opeens hoorden we een raar geluid, het klonk als onweer. Ik hoorde het geluid opnieuw, maar nog harder. Ik stond snel op en trok mijn zoon bij het raam weg. Toen volgde er een harde klap en vloog het raam in stukken over ons heen. Ik beschermde mijn zoon en zei toen dat hij snel met zijn zus naar beneden moest”, vertelt Huwaida.
“Ik had niet eens door dat ik gewond was, totdat mijn buurvrouw zei dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik was op dat moment niet bezig met mijn verwondingen, ik wilde alleen maar dat mijn kinderen veilig zouden zijn. Ik dacht dat er een explosie onder ons gebouw was. Het was heel eng”, zegt Huwaida.
Huwaida’s zoon Ahmad (9) is nog steeds in shock na de gebeurtenis op 4 augustus. “Ik dacht dat het onweerde. Alles viel over ons heen. Ik was heel bang”, vertelt hij.
World Vision medewerker in gesprek met Ahmad.
© World Vision
Het gezin had het al moeilijk door de coronacrisis. Huwaida was blij dat de scholen dicht waren tijdens de pandemie. “Ahmad heeft astma en schildklierklachten. Al voordat de scholen dicht gingen, liet ik hem niet meer naar school gaan vanwege zijn gezondheidsproblemen”, legt ze uit.
Ahmad deed zijn schoolwerk vanuit huis. “Ik volgde online les met mijn moeders mobiele telefoon. Ik heb er zelf geen. Ik sprak mijn lerares vaak via whatsapp en ze stuurde me dan huiswerk via de telefoon. Ik mis mijn vrienden heel erg”, zegt hij.