Tijdens een verschroeiend warme stofstorm ontmoetten we een jonge Guinees- kwaad omdat hij over de grens werd gedumpt vanuit Algerije, waar hij op straat leefde en zich in leven hield met allerlei klusjes. Hij hield een woeste tirade, maar zijn woorden waren net zo wijs als verontrustend: "De woestijn is een begraafplaats geworden voor onze Afrikaanse broeders en niemand geeft er iets om."
Hij was een van de velen die waren teruggekeerd uit Algerije; achtergelaten in een niemandsland in de woestijn met temperaturen van 48 graden Celcius. Kilometers van de grens met Niger, lopend totdat ze transport en onderdak konden vinden. Velen kwamen uit een gebied dat al lang afhankelijk was van inkomsten uit bedelen. Ironisch is het dat de kinderen rondcirkelen met plastic bedelbakjes: bedelend van de teruggekeerde bedelaars; de migranten die naar Agadez worden gebracht.
Drie VN-agentschappen - UNHCR, IOM en UNICEF - hebben de respons in Niger geïntensiveerd, maar toch vallen er te veel mensen door de mazen van het net. "De handhaving van de anti-migratiewet heeft de dynamiek in het land veranderd. We zien een enorme toename in niet-begeleide kinderen, Bovendien gebruiken ze routes waar ze niet kunnen worden gevolgd, en die veel gevaarlijker zijn "zegt Dan Rono van UNICEF. "Het is een zware reis voor een volwassene, voor een 11-jarige is het bijna onmogelijk is. "
Kinderen op de vlucht
Alleen al in april was er een stijging van 14 procent t.o.v de maand ervoor van mensen die door Niger reisden. Ongeveer een derde van de kinderen was uitgeput en getraumatiseerd. Het ware cijfer zal waarschijnlijk hoger zijn omdat veel kinderen onopgemerkt blijven of zich verbergen.
Omar, een 14-jarige uit Sierra Leone, was een van die ‘verborgen statistieken’. Hij is een slungelige tiener met een Yankees-pet, een mouwloos vest, baggy shorts en slippers; nagenoeg zijn hele bezit. Onder de radar wacht hij, net buiten Agadez op een plek die het 'Ghetto' genoemd wordt, op de kans om over te steken. Hij liep van huis weg omdat zijn vader niet betaalde voor zijn schoolgeld.
"Ik heb mijn beslissing genomen om naar Libië of om naar Europa te gaan om een goed leven te leiden. Moge God mij redden en leiden, ik zal niet terugkeren naar huis totdat ik het heb gemaakt, om een goede jongen te worden, zodat ik het gezin kan steunen, "zei Omar. "Als ik thuis blijf zal ik het niet maken. Ik zal een slechte jongen worden. Ik zal roken, drinken ... Ik wil dat leven niet oké? Ik wil geen slechte jongen worden. Maar als ik naar Europa ga, ga ik door met mijn school. Ik zal weer gaan voetballen ".
UNICEF heeft in studies gevonden dat de meeste kinderen op de vlucht in Afrika blijven en geen zin hebben om naar Europa te gaan. Van degenen die wel naar Europa willen, zoals Omar, zegt ongeveer een derde dat het hen om een opleiding gaat.
Een voormalige smokkelaar, Dan Ader, zag zijn lucratieve werk verkruimelen sinds de strikte beperkingen. "Er zijn zoveel doden omdat er duizenden routes zijn. Als je GPS een klein probleempje heeft, ben je ten dode opgeschreven! Je zult je weg niet opnieuw vinden. " Op zee zijn er tenminste kustwachten; niemand patrouilleert over de uitgestrekte en dodelijke zee van zand.