Jongeren gevlucht uit eigen land en Nederlandse jongeren die samen bloggen over school, religie, toekomstdromen, de liefde of welk onderwerp dan ook, dat is Write 2 Unite. Gedurende twee maanden verschijnt er elke week een nieuwe blogpost. De Syrische Samira (18), de Nederlandse Lynn (16) en de uit China geadopteerde Lian (16) trappen af met een blogpost over het verlangen naar school.
In de eerste blogpost van Write 2 Unite deelt Samira met Lynn en Lian waarom school voor haar helemaal niet vanzelfsprekend is.
© Fotobewerking: Samira
In de eerste blogpost van Write 2 Unite deelt Samira met Lynn en Lian waarom school voor haar helemaal niet vanzelfsprekend is.
© Fotobewerking: Samira
De zomervakantie is helaas voorbij en dat betekent dat ons leven weer wordt gevuld met bergen huiswerk, lastige toetsen, vroeg opstaan én zeurende docenten. En oh wee, als we beginnen te klagen, dan krijgen we die irritante, standaardreactie van onze ouders: 'Wees blij dat je überhaupt naar school kan gaan'. Waarna we - na enig 'ge-jahaa' - beseffen dat we van geluk mogen spreken: wij kunnen naar school. Dat is eigenlijk absurd, omdat ieder kind gewoon het recht heeft op onderwijs. Toch krijgen veel kinderen niet de kans om naar school te gaan. Neem Samira, waar wij nu samen mee bloggen voor Write 2 Unite. Ze vertelde ons dat zij lang niet naar school kon.
Mijn naam is Samira en ik heb tot mijn grote verdriet vijf jaar lang geen onderwijs kunnen volgen. Als ik niet had moeten vluchten, had ik nu op de universiteit in Syrië kunnen zitten, in plaats van in een Nederlandse schakelklas (een klas voor kinderen met een taalachterstand, red.).
Vanwege de oorlog in Syrië besloten mijn ouders dat ze wilden vluchten, maar voordat het zover was, was er nog een lange weg te gaan. Mijn vader reisde vooruit en ik vluchtte twee maanden later met de rest van mijn familie. Deze gevaarlijke reis begon al in Syrië zelf. We waren vreselijk bang dat we onderweg zouden worden tegengehouden door een van de vele legers. De route was ook gevaarlijk vanwege mogelijke bomaanslagen en vijandige vliegtuigen. De reis leek daardoor eindeloos te duren. Na een lange tocht kwamen we veilig aan bij mijn tante in Turkije.
In Turkije werd het leven totaal anders dan ik gewend was. Hier kon ik geen onderwijs volgen omdat het erg duur was, in tegenstelling tot Syrië. Wij konden het niet betalen. Dus, in plaats van naar school te gaan en mezelf te ontwikkelen, moest ik werken, werken en nog eens werken. Mijn zusje Amal en ik waren de enigen uit ons gezin die in staat waren om te werken. Mijn moeder moest namelijk voor mijn twee jongere broertjes van tien en bijna twee jaar zorgen. Samen met mijn zusje werkte ik twaalf uur per dag in een kledingfabriek om de huur en elektriciteit van het huis van mijn tante te kunnen betalen.
Ik voelde mij ontzettend verdrietig wanneer ik dacht aan mijn schoolvrienden in Syrië die wel op school zaten en al bijna naar de universiteit gingen. In de fabriek werken was vreselijk, omdat het vermoeiend werk was. Ik moest met naaimachines werken en zware zakken slepen naar de andere kant van de fabriek. Er was veel stof en het was warm. Het werk was ook moeilijk, omdat ik geen Turks sprak. Ondertussen voelde ik wel dat er gemene opmerkingen over mij werden gemaakt. Daarnaast was het heel pijnlijk om schoolkinderen tegen te komen, wanneer ik naar de fabriek liep. Zo moest ik samen met mijn zusje ruim een jaar leven. Totdat mijn vader, die inmiddels bijna twee jaar in Nederland was, voor ons had geregeld dat we verder konden vluchten naar Nederland.
Ik kon mijn geluk niet op toen ik hoorde dat we naar Nederland konden en dat ik daar ook nog verder kon leren. Het voelde voor mij als een nieuwe kans: ik kon opnieuw beginnen! Een kans die ik met beide handen heb aangepakt. Ik zit nu in een schakelklas en ik hoop over een aantal jaar via het hbo naar de universiteit te kunnen gaan, zodat ik mijn dromen kan volgen en kan worden wie ik wil zijn.
