Jongeren gevlucht uit eigen land en Nederlandse jongeren die samen bloggen over school, religie, toekomstdromen, de liefde of welk onderwerp dan ook, dat is Write 2 Unite. Dit keer bloggen de Syrische Samira (18), de Nederlandse Lynn (16) en de in China geboren Lian (16) over vooroordelen over ons uiterlijk.
© UNICEF/ Tessel in 't Veld
© UNICEF/ Tessel in 't Veld
Mensen kijken op dezelfde manier naar elkaar als dat ze naar boeken kijken. Dit klinkt misschien raar en onbegrijpelijk, maar als je er even bij stil staat zie je het waarschijnlijk ook. Zo zijn wij alle drie (Samira, Lian en Lynn) weleens naar de bibliotheek geweest om een leuk boek uit te zoeken. Bij onze zoektocht naar een goed boek dat bij ons past, kijken wij naar de kaft. Naar de buitenkant dus. ‘Ziet de kaft er saai uit? Hup, volgende boek. Ziet de kaft er eng uit? Nah, ander boek.’ En alleen op het moment dat de kaft er leuk uitziet, bekend voorkomt of omdat we er veel over hebben gehoord, nemen we het boek mee.
Dat is toch eigenlijk bizar? Zonder dat we het verhaal kennen, oordelen we al over het boek. Op basis van de buitenkant. En zo gaat dat, vaak ongewild, in het dagelijks leven bij mensen ook zo. Mensen kijken naar elkaar en beoordelen elkaar op basis van die ene eerste indruk. Maar kun je iemand door alleen naar de buitenkant te kijken zijn of haar verhaal wel lezen?
Ik ben niet jouw typische Nederlander. Zo heb ik bruine, Aziatische ogen, stijl lichtbruin haar (met zwarte uitgroei). Sommige Nederlanders zien mij als een buitenlander, terwijl ik gewoon een Nederlands paspoort heb. Ze praten Engels tegen mij of roepen me na met: ‘Ni hao’ of ‘Bami bij?’. Vroeger vond ik dat vervelend, maar nu vind ik het eigenlijk best grappig. Ondanks mijn Chinese uiterlijk, voel ik me niet ‘de typische Chinees’. Ja, ik speel een instrument en ik zit ook op het VWO en ben goed in wiskunde. En ja, waarschijnlijk ben ik -net als veel Chinezen- een slechte weggebruiker, aangezien ik een gevaar ben op de fiets. Toch voel ik me niet Chinees en eigenlijk vind ik mezelf er ook niet als een échte Chinees uitzien. Misschien wel als een verwesterde Chinees. Maar in China word ik wel als een van hen gezien. Tijdens een vakantie begonnen Chinezen gewoon Mandarijn tegen mij te praten, terwijl ik er geen woord van begreep. Nu vraag ik me wel af, bestaat ‘de typische’ Nederlander of Chinees überhaupt wel? Hoe dan ook, wees gewoon je eigen typische ‘jij’!
“Bestaat de typische Nederlander überhaupt wel? Hoe dan ook, wees gewoon je eigen typische ‘jij’!”
Lian, blogger Write 2 Unite
Een hoofddoek, een T-shirt met lange mouwen en een lange broek. Dat is voor mij en vele andere moslima’s de outfit, die ik vanwege mijn geloof, dagelijks draag. Ik draag dit altijd. Voor mij en mijn omgeving is dit heel normaal, maar voor veel andere mensen, vaak met een andere achtergrond, juist niet. Hoe zien mensen uit een andere cultuur mijn kledingkeuze? Misschien vinden andere mensen het eng: meisjes en vrouwen met een hoofddoek en bedekte kleding. En wat is hun eerste indruk als ze mij zien? Dat is wel vaker door mijn hoofd geschoten sinds ik in Nederland ben. Doordat iedereen eigenlijk wel een eerste indruk heeft over iemand ontstaan er soms vervelende, onduidelijke of juist grappige situaties. Zo was ik deze zomer bij de huisarts. Ik zat in de wachtkamer en er was een oudere vrouw die nieuwsgierig naar mij keek. Ze schoof naar mij toe en vroeg: ‘Heb je het niet warm met die hoofddoek om?’ Het was op dat moment buiten behoorlijk warm. Ik zei haar dat ik het gewend ben en dat het voor mij niet uitmaakt of het zomer of winter is. Ook dacht de vrouw dat het dragen van een hoofddoek mij benauwd, dat ik gevangen zit. Maar dat is helemaal niet zo, legde ik uit. Het is eerder andersom. Ik voel me juist heel vrij. De hoofddoek hoort bij mij.
“Ik voel me juist heel vrij. De hoofddoek hoort bij mij.”
Samira, blogger Write 2 Unite
Ondanks ons kleine landje, staat Nederland erom bekend dat de gemiddelde Nederlander erg lang is. De gemiddelde lengte van een vrouw, dus van veel meiden van mijn leeftijd, is 1.69m. Ik hoor bij de groep die de gemiddelde lengte fors naar beneden haalt. In de brugklas was ik 1.30m en toen merkte ik al dat mensen vaak op basis van mijn lengte mij beoordelen. Ik werd geregeld onderschat. Ook vonden mensen mij ‘schattig’ en anderen riepen ‘Ga terug naar de basisschool’. Persoonlijk snap ik heel goed dat ik door mijn kleinere gestalte, sneller onderschat wordt. Mensen proberen nou eenmaal iemand snel te analyseren zodat ze weten met wie ze te maken hebben. Ruim vijf jaar later (en 25 cm langer) merk ik dat steeds minder mensen mijn lengte als iets opvallends beschouwen. Het is daardoor makkelijker voor hen om eerst naar mijn verhaal te luisteren voordat ze oordelen.
“Toen al merkte ik dat mensen vaak op basis van mijn lengte mij beoordelen.”
Lynn, blogger Write 2 Unite
