Zwaar bewapende rebellen in Soedan
28 mei 2015 - Lotte van 't EndDe aankomende week bezoek ik twee van de vier Darfur-staten (wie wist dat er maar liefst vier zijn? In het Westen hebben het altijd over één Darfur).
De adjunctdirecteur van UNICEF wereldwijd komt langs, en we willen hem graag de situatie in Darfur laten zien. In het organiseren van zo'n bezoek gaat wel wat tijd zitten, en die tijd willen we niet stelen van onze mensen in het veld. Die zijn al erg druk met de programma's. Daarom ga ik naar Darfur om het bezoek voor te bereiden.
'We gaan het kamp binnen met een gewapende escorte'
In el Fasher in Noord-Darfur bezoek ik vluchtelingenkamp Zamzam. Je kan Zamzam alleen maar in met gewapende escorte van de VN-vredesmissie. Doordat de veiligheid zo hard achteruit gaat, duurt het twee dagen voordat ik naar binnen mag. Op het moment dat ik tussen twee tanks in het kamp binnen kom, komen er twintig trucks met 'rebellen' aanrijden. Tot de tand toe gewapend. En sommigen van hen zijn duidelijk nog geen achttien.
Nog geen vijf minuten later arriveren we bij de gezondheidspost. Ze vertellen ons dat ze erg ongerust waren, want ze hoorden schoten vanuit onze richting. Dat betekent dat de trucks met gewapende groepen vlak nadat ze ons tegen zijn gekomen zijn gaan schieten. Met de rebellen nog in mijn achterhoofd, lopen we de ondervoedingszaal in. Ik word ruw uit mijn gedachten gehaald. Eén van de kinderen is net overleden en de moeder schreeuwt het uit. Mijn hoofd zit zo vol met vreemde emoties dat ik me echt moet bedwingen om niet met die moeder mee te huilen. De dag is nog niet afgelopen: we gaan verder naar de nieuw gearriveerde vluchtelingen.
'Twee trucks met rebellen komen aanrijden'
Op onze weg terug komen we vast te zitten. Alle 4x4's worden in Darfur gestolen, dus rijden we alleen nog maar met minibusjes. Maar, minibusjes zijn natuurlijk niet erg praktisch als je zandweggetjes moet berijden. Het wordt al bijna donker en onze telefoons hebben geen bereik. Mijn collega begint hard te zweten, en na een paar sigaretten slaat ze met een beknepen stem uit dat ze hier echt niet wil slapen! Ik krijg haar eindelijk zo ver om me te helpen duwen. Op het moment dat we beginnen, komen er ineens kinderen van alle kanten die ons komen helpen. Binnen twee minuten rijdt onze minibus weer! Als we terugkomen op het kantoor krijg ik een knuffel van het hoofd van ons veldkantoor. Ze waren zo ongerust geweest!
Lees ook dit blog van Lotte
