Na aankomst ga ik meteen naar het UNICEF kantoor in Khartoum, waar ik al mijn collega's leer kennen. Met veel heb ik al gemaild in de afgelopen paar maanden, dus het is erg leuk om ze eindelijk in het echt te zien.
Mijn oer-Hollandse naam 'Lotte' blijft lastig in het buitenland, maar gelukkig weet mijn Soedanese collega een ezelsbruggetje voor iedereen: 'You should say Latte, like the coffee with milk'. Nu noemt iedereen me dus Latte.
De eerste nacht logeer ik bij mijn Spaanse collega Gaizka en zijn Amerikaanse vrouw Lindsay, die ook voor UNICEF werkt. Ze hebben allemaal lekker eten voor me geregeld en laten me vol enthousiasme Khartoum zien. Maar ik ben zo moe dat ik alle informatie niet helemaal meer opneem en aan het eind van de dag in slaap val zonder de airco aan te zetten. Een hele grote beginnersfout in de heetste stad van de wereld. Om zes uur 's ochtends zweet ik mijn bed uit.
Lotte van 't End werkte voor UNICEF in Soedan. Ze zorgde onder andere voor noodhulp aan de kinderen in het land. In deze blog deelt ze haar grootste beginnersfouten en andere belevenissen uit de warmste stad van de wereld.
Lotte van 't End werkte voor UNICEF in Soedan. Ze zorgde onder andere voor noodhulp aan de kinderen in het land. In deze blog deelt ze haar grootste beginnersfouten en andere belevenissen uit de warmste stad van de wereld.
Geen water, geen koffie, geen sigaretten en geen eten. Ramadan is begonnen! Op kantoor wil ik niet eten voor de neus van mijn vastende collega's. Ik verstop me dus maar met mijn lunch op de wc of in een leeg kantoor. Maar eigenlijk ben ik wel een beetje nieuwsgierig: hoe zou het zijn om te vasten? Vandaar dat we in ons kantoor een dag met z'n allen gaan vasten. De Soedanese collega's zijn zo trots op ons (de niet-moslims) en belonen ons 's avonds met een heerlijk 'iftar' (het ontbijt). We staan tien lange minuten watertandend voor de tafel te wachten tot we geluid uit de nabije moskee horen, het signaal dat we mogen aanvallen. Nadat ik zoveel heb gedronken dat ik ontplof, krijg ik een paar fikse zoenen van de directieassistente. Ze vertelt me dat ik nu onderdeel van haar familie ben. Ik gloei van trots en vermoeidheid.
Mensen hebben het vaak over het fenomeen Ramadan Brain, wat betekent dat je anders gaat denken als je vast. Oftewel: je vergeet dingen. Zo vergat ik mijn taxichauffeur te betalen. Soedanezen vragen niet om geld, waardoor de arme man nu niet betaald is. Ook ben ik mijn zonnebril kwijtgeraakt. Grote beginnersfout nummer twee om slechts één zonnebril mee te nemen naar Soedan. Want nu zit ik totdat ik terugkom naar Nederland zonder zonnebril. Door de sancties verkopen ze hier geen internationale merken.
Inmiddels heb ik een eigen appartement gevonden. Het bed zag er echt heerlijk en groot uit. Ik zag er al drie dagen naar uit om daarop in slaap te vallen. Op het moment dat ik in mijn schone pyjama vol enthousiasme het bed in spring, wacht me een grote teleurstelling. Het matras is zo hard als steen, zonder grappen en grollen, het veert nog geen millimeter mee. Beginnersfout nummer drie in Soedan: check altijd de bank en het matras.
Ook heb ik een nieuwe verslaving gevonden: spinning! Het is echt heerlijk om een uur je gedachten te verzetten terwijl je je suf trapt op een stilstaande fiets. Een vriendin heeft acht spinningfietsen in haar nieuwe huis staan; de verhuizers keken hun ogen uit. Acht Gawajja's die zich voor hun lol een uur lang op stilstaande fietsen gaan uitsloven. Saillant detail: iemand van de Nederlandse ambassade heeft op eigen houtje al deze spinningfietsen naar Soedan gebracht. Ze weten wel hoe ze Nederland als fietsland moeten vertegenwoordigen!
Lees ook van Lotte
