"Mijn kinderen kunnen nu wel naar school"

Door het zachte zonlicht lijkt het alsof er een gouden deken over het landschap ligt. Het uitzicht is adembenemend mooi. Naast me zit Precious, een moeder van 30 jaar. Haar jongste dochter van twee zit bij haar op schoot. We zijn op weg naar haar huis. Ze vertelt me dat ze vroeger erg graag naar school ging, en dat ze verpleegster had willen worden. Haar ogen glimmen als ze vertelt over haar droom van toen. Ik vraag haar waarom ze die droom niet heeft kunnen verwezenlijken. Ze vertelt me dat er geen geld meer was om naar school te gaan, en even slaat ze haar ogen neer. Als ik naar haar kijk, zie ik een sterke vrouw met een vriendelijk gezicht. Ze woont in een huisje tussen de maisvelden. Op het erf lopen kippen rond, en voetballen kinderen op blote voeten met een zelfgemaakte bal. Ik vraag me af hoe erg het eigenlijk is dat zij haar school niet heeft afgemaakt.

'Grote delen van het jaar lukt het me niet om m'n kinderen drie maaltijden per dag te geven'

Precious vertelt: "Soms is het mais al verkocht voordat het geoogst is, om zo schulden af te lossen. Als er geoogst is, dan hebben we weer wat geld en kan ik mijn kinderen voldoende te eten geven. Maar grote delen van het jaar lukt het me niet om hen drie maaltijden per dag te geven. Ze hebben geen schoenen om te dragen naar school. En nu kunnen mijn man en ik dit zware werk op het land nog doen, maar ik maak me zorgen om de dag dat we dat niet meer kunnen. Wie zorgt er dan voor de kinderen?" Ze kijkt me verloren aan en ik zie dat deze vraag haar regelmatig bezighoudt, maar dat het antwoord allesbehalve in de buurt is. Ik word er stil van en kijk weer naar die laaghangende zon boven het mais.

Mede dankzij UNICEF kunnen de kinderen van Precious nu de basisschool afmaken. Daardoor kunnen ze later werk krijgen en zijn ze beter in staat om voor hun eigen kinderen te zorgen. Dat neemt niet direct de zorgen van Precious weg, maar het helpt wel om de armoede te doorbreken. We omhelzen elkaar bij het afscheid. "Bedankt Precious, dat je je verhaal wilde delen." Bij het wegrijden kijk ik naar de mais en hoop ik dat het ooit allemaal 'echt' van haar kinderen zal zijn.

Lees ook de andere blogs van Krista