Hoera, je bent te laat!

Iedereen kent het wel. Vroeg opstaan, kleren aan, snel eten en tandenpoetsen. Daarna spring je op de fiets om vervolgens bezweet, bij het gaan van de bel de klas in te lopen. Klinkt dit als een normale schoolochtend? Voor ons Nederlanders misschien wel.  Maar hoe is een Nederlandse school eigenlijk als je de scholen in Syrië gewend bent? Zijn er veel verschillen en is dat moeilijk?

Met schreeuwende jongens in de klas

Amal vertelt: "Natuurlijk zijn er heel veel verschillen tussen een Nederlandse en een Syrische school. In Nederland zit je met jongens en meisjes op school, terwijl je in Syrië gescheiden op school zit. Mij maakt het eigenlijk niet zoveel uit, het is precies hetzelfde. Het is zelfs niet drukker met soms schreeuwende jongens in de klas, zoals veel mensen zouden verwachten."

"Ik kan me dat persoonlijk niet voorstellen", reageert Phebe. "Mijn hele leven lang heb ik in gemixte klassen gezeten. Met jongens en meisjes zitten vind ik juist gezellig. Als je het gezeur van de meisjes even niet meer aan wilt horen, kun je een live verslag horen van de voetbalwedstrijd die op dat moment bezig is. Ook de humor van jongens maakt school vaak leuker. Al moet ik toegeven dat ik de rustige en heel gezellige meisjesclusters ook wel fijn vind als je bijvoorbeeld even wilt opletten of bijkletsen zonder geschreeuw."

Een schooluniform?!

Misschien is het je nog nooit opgevallen, maar een Nederlandse school heeft veel strenge regels. Iedereen is bijvoorbeeld op tijd. Ben je te laat? Dan moet je een briefje halen en nablijven. Praat je in de les door de leraar heen? Meld je maar! Amal: "Dat vind ik heel fijn aan een Nederlandse school. In Syrië kon je de klas een half uur te laat binnenkomen en niemand die het erg vond. Wat juist wel streng is in Syrië, is het schooluniform. Heb je dat niet aan? Dan moet je naar huis om je uniform aan te doen en daarna mag je terug naar school komen, samen met je ouders." "Waarom is dat uniform eigenlijk?",  vraagt Phebe zich af. Amal legt uit: "In het schooluniform is iedereen gelijk. Arme mensen kunnen niet veel kleren kopen, maar rijke mensen wel. De school wil laten zien dat rijke en arme mensen hetzelfde zijn. Toch vind ik het wel fijn dat je in Nederland alles aan kan."

Phebe heeft gemengde gevoelens bij een uniform: "Een uniform is ook al zo raar voor mij. Bij mij is het een soort strijd wie er het leukste uitziet. Ergens lijkt het me ook wel fijn om me nooit zorgen te maken over of ik er wel goed uit zie of wat ik aan moet. Maar toch zou ik m’n eigen vertrouwde kleren verkiezen boven een uniform. Want wordt dat niet heel saai, als heel de school in dezelfde kleren loopt?" Daar is Amal het wel mee eens: "Heel modieus is het uniform niet."

'Ik heb al zeven jaar niet meer met m’n vriendinnen gepraat'

Als Phebe aan Amal vraagt wat ze het meest mist, gaat het antwoord door merg en been. "Wat ik mis aan Syrië is dat je les hebt in je eigen taal, met vrienden uit je eigen stad of wijk en in je eigen land. Ik mis mijn vriendinnen, klas en docenten heel erg. Ik had toen geen mobiele telefoon of WhatsApp en heb hun nummer niet, dus ik heb al zeven jaar niet meer met ze gepraat. Ik heb geen idee van wat zij nu aan het doen zijn. Ik zou zo graag willen weten hoe het nu met ze gaat, maar helaas kan dat niet. Of de andere kinderen uit mijn oude klas gevlucht zijn weet ik ook niet."

Phebe: "Wat die saaie schooldagen nog een beetje leuk maken, zijn m’n vriendinnen. Zelfs van de saaiste lessen wordt vaak nog iets leuks gemaakt. School zonder vriendinnen, ik zou het niet kunnen. Ik zou het zo erg vinden om ze te moeten achterlaten."

We zijn er achter gekomen dat er veel verschillen zijn tussen de twee soorten onderwijs, maar uiteindelijk gaat het er om dat je het leuk hebt op school en dat je iets leert. En dat je je er thuis voelt. Hoe dat gebeurt, maakt eigenlijk niet heel veel uit.