De bittere reis van Hisham

Ik ben Hisham, 18 jaar jong. Oorspronkelijk kom ik uit Syrië, maar nu woon ik in Nederland. Het is nu mijn zesentwintigste maand in Nederland. Omdat ik uit Syrië kom en in Nederland woon, krijg ik regelmatig vragen als: “Hoe is de situatie nu in Syrië?”, ”Wat vind je van Nederland?”, of “Welke verschillen zijn er tussen je land en Nederland en welke is beter volgens jou?” Uiteindelijk vragen ze allemaal: “Hoe ben je hier gekomen?” In het eerste jaar in Nederland zei ik bijna niks, ik weet echt niet waardoor het kwam. Elke keer dat ik extravert probeerde te doen, werden er zoveel vragen gesteld dat ik weer zweeg. Ik zweeg vooral op de laatste vraag.

Rondvliegende kogels

Het was zeker geen makkelijke beslissing om te nemen voor mijn ouders, je eigen kind op reis sturen met een overlevingskans van maar vijftig procent. Maar aan de andere kant was thuis blijven ook geen optie. Je kon op straat opeens vermoord worden door een rondvliegende kogel. Toen begon ik me af te vragen wat de waarde van een mens is. Als je door één kogeltje dood kan gaan! Ik kon daar geen antwoord op verzinnen, misschien wel omdat ik bang was.

Als je wilt begrijpen wat ik allemaal heb meegemaakt, moet je ook mijn land kennen voordat de oorlog was begonnen. Ik was toen nog een kind van een jaar of elf. Ik woonde al mijn hele leven in de hoofdstad. Mijn eerste telefoon had ik gekregen op mijn elfde als beloning voor de hoge cijfers die ik haalde in de zesde klas van de basisschool. Ik ging elke dag naar school met plezier. Ik was gewoon een kind net als alle kinderen die onder de zorg van hun ouders een onbezorgde jeugd zouden hebben, als het fundament van het land niet werd ondermijnd.

Ik herinner me nog de avond toen ik met mijn ouders tv zat te kijken. De reclame was gekomen en toen had pa de afstandsbediening gepakt om te zappen. Dit moment was het moment van de veranderingen in mijn leven. We kregen voor de eerste keer te horen dat er een manifestatie was in Syrië. Het was ergens in het noorden begonnen. Heftig, dachten we! Maar ik herinner me ook dat veel volwassenen zeiden dat zoiets niet het hele land gaat verwoesten, zoiets houdt binnenkort op. Ze zeiden het als een feit!

Het leven werd troebel

Twee jaar later, de crisis was tot de hoofdstad gekomen. Ons rustige leven werd elke dag troebeler. Ik ging minder naar school. Mijn vader was elke dag bozer. Sommige dagen waren nog erger dan de andere. In hele korte tijd was mijn leven heel erg veranderd.

In de twee jaar daarop raakte ik een beetje gewend aan de gevaarlijk omstandigheden. Het klinkt raar maar het was wel zo. Ik wilde steeds vaker naar school, wat mijn ouders niet gelukkig maakte. Het was tig keren dat ik al aangekleed en klaar was om naar school te gaan, dat mijn ouders mij stopten bij de deur omdat zij liever hadden dat ik op mijn kamer zou blijven. Het was te gevaarlijk om naar school te gaan. Ik heb daar de middelbare school bijna afgerond. In mijn laatste jaar hoorde ik vaak dat er zoveel leerlingen waren die hun centraal examen niet konden doen. Het feit dat ze het examen moesten doen, deed er niet toe voor de soldaten die hen tegenhielden en terug naar huis stuurden! Ik zou het heel erg vinden als dat bij mij gebeurde. Misschien zou het een ellende worden in mijn leven?!

Het begin van een gevaarlijke reis

12 augustus 2015, ik zit op het vliegveld met mijn ticket in mijn hand. Mijn familie staat rondom mij om afscheid te nemen. Deze dag voelde ik me raar, ik voelde me besluiteloos, ik was bang voor de onbekende toekomst. Voor de eerste keer in mijn leven dacht ik bloedserieus over mijn toekomst. Ik had nog nooit eerder een traan gezien in mijn vaders ogen, maar op het laatste moment dat ik mijn ouders zag, heb ik de vochtige ogen van mijn vader gezien. Dat was wel een teken voor mij dat er echt wat mis was, dat ik me nu echt moest aanpassen en mijn ouders niet teleur mocht stellen. Ik zou ze niet teleurstellen, ik had het motief om te bewegen, om door te gaan, om een stap vooruit te zetten. Een van de dingen die ik wel wist was dat als ik daar bleef, ik minder kansen zou krijgen. Misschien zou ik zelf mijn opties niet kunnen tellen, of niet eens kunnen kiezen!

Ik ben in Turkije, ik stap in Sabiha uit het vliegtuig, we nemen een bus naar Izmir. Ik reisde met mijn vriend vanaf Syrië. Hij is twee jaar ouder dan ik. We hebben deze nacht samen door Izmir gewandeld, we konden op zo’n late tijd geen hotels vinden. Eigenlijk waren er wel veel lege kamers, maar geen enkele voor twee Syrische jongens. Als onze paspoorten in onze zakken zitten en we netjes praten, helpen ze graag. Tot ze een kopie van onze paspoorten wilden maken. Toen waren er opeens geen lege kamers meer.

Mensenshandelaars

De middag daarop heb ik mijn eerste poging gewaagd om in Griekenland te komen. Maar ik werd opgepakt door de politie en meegenomen naar Mardin Camp, ik kreeg niet eens de kans om het water tussen Turkije en Griekenland te zien. Ik werd van de straat geplukt omdat ik Syrisch ben, ik zat met een groepje Syrische mensen die de keuze hadden gemaakt om hun leven te veranderen. Na 24 uur reizen met de bus naar Mardin, werd daar gecontroleerd of ik wel legaal naar Turkije was gekomen. Het “proces” duurde ongeveer een week, ze hadden mijn telefoon en paspoort afgenomen. Ik moest ook nog 100 dollar betalen als boete ofzo (begrijp ik nog steeds niet waarom). Na een week reed ik weer terug naar Izmir. Ik zat daar twee weken te wachten en niks te doen, er was toen een storm en de wind waaide heel erg op zee. Nadat deze weken voorbij waren, probeerde ik opnieuw om in Griekenland te komen.

Ik herinner me nog de gezichten van de mensenhandelaars. Ze zien mensen als schapen. Ze hechten in principe geen waarde aan de klanten. Je maakt wel een deal met hem maar misschien gaat hij jou verkopen. Ze proppen zo vijftig mensen, ook vrouwen en kinderen, in een opblaasbare boot en sturen die de zee op. Ik ben zelf in zo’n boot geweest.

Aanmeren in Griekenland

Het is 6 uur ‘s ochtends als ik op een Grieks eiland ben aangekomen. Ik bleef daar een paar dagen. Ik kan me de details niet meer goed herinneren, misschien door het lange zwijgen erover. Het zou ook kunnen dat ik dat niet wil herinneren, misschien ben ik nog steeds beetje gefrustreerd over het verleden. Vanaf dit eiland nam ik het vliegtuig naar Athene. Ik ben na Griekenland langs Macedonië, Servië, Hongarije, Oostenrijk en Duitsland gekomen. Het was vooral lopen, bussen en treinen. Ik kan me niet meer precies herinneren hoe alles in elkaar zat. De volgorde van de gebeurtenissen zit heel vaag in mijn hoofd. Het kan ook zijn omdat ik heel moe was, omdat ik geen waarde hechtte aan de weg en alleen mijn doel wilde bereiken.

Na maanden veilig in Nederland

Ik ben eindelijk in Nederland aangekomen. Het is 16 september 2015 als ik in Nederland sta geregistreerd als nieuwkomer. Dat ik nu eindelijk hier ben, betekent niet dat ik helemaal tevreden ben. Ik ben wel blij dat ik hier ben maar tegelijkertijd wil ik hier niet zijn. Ik wil mijn jeugd herleven als normaal kind. Het is een mengelmoes van emoties! Als lezer, heeft u wel het geluk dat u mijn verhaal leest. Het was voor mij een lastige keuze om of in mijn cocon te blijven of met u dit verhaal te delen. Het tweede leek me moeilijker maar ook al is het moeilijk, ooit moet ik het verleden leren te accepteren zodat ik door kan gaan.