Er zijn van die momenten in je leven die je niet snel vergeet, en vandaag was zo’n moment,’ vertelt Sacha Westerbeek, hoofd communicatie voor UNICEF in Oeganda. Ze heeft het over de aankomst van de eerste coronavaccins in Oeganda. Het is een prachtig moment, maar voor Sacha en haar collega’s begint het echte werk pas nu. ‘We gaan er hard aan werken om ervoor te zorgen dat deze vaccins de mensen bereiken die ze het hardst nodig hebben.
Op 17 maart 2020 gaat een zesendertigjarige man uit Oeganda op zakenreis naar Dubai. Op 21 maart komt hij terug met een lichte koorts. De volgende dag is het officieel: de eerste coronabesmetting in Oeganda is een feit. Er komen lockdowns, die soms streng worden gehandhaafd. Vergeleken met Nederland zijn er relatief weinig besmettingen, maar voor een land als Oeganda zijn de economische gevolgen van lockdowns en maatregelen enorm en direct. De toerisme sector staat stil, veel bedrijven gingen dicht of failliet, werkeloosheid schiet omhoog. De aankomst van de eerste dosis vaccins op 5 maart was dan ook een fantastisch moment, ook en zeker voor de zorgverleners in afgelegen gebieden.
Susan Masabe, een verpleegkundige bij het Busamuzi Health Centre op het afgelegen Buvuma Island, was in maart 2020 zelf zwanger toen ze opeens aan de frontlinies van een wereldwijde pandemie stond. Het vaccin is voor haar een enorme geruststelling. Ze kan na een jaar zorgen eindelijk weer veilig voor haar patiënten zorgen.
Net als in Oeganda zijn veel plekken in de 92 COVAX landen niet altijd makkelijk bereikbaar. Denk aan afgelegen dorpen in de bergen van Nepal, of mensen in een vluchtelingenkamp of oorlogsgebied. Een spotje op de televisie en een oproep om je te komen laten inenten is dan niet genoeg, de vaccins moeten naar de mensen zelf komen. UNICEF doet dit al jaren met vaccins voor kinderziektes, en van diezelfde routes – bijvoorbeeld de Nijl rivier in Zuid Soedan - komen nu goed van pas.